Netgedichten

netgedicht (nr. 15.899):

spiegeling voorbij het vaarwel

ik vrees de tijd niet
maar heb ze ook niet lief
jij lacht erom, ook om de verzen
die nooit van mijn zijde wijken en
die mij spiegelen, aanwezig en ongrijpbaar
in de trillingen van mijn schouder

de maan kent de woorden, de stilte
waarin ik slaap en later, wanneer
het winterlicht naar mijn stem wijst,
blaas jij leegte en regenval in ieder uur
van oude en nieuwe dagen

ik vouw mijn vleugels in het vaarwel
en in later, wanneer de sterren sterven
in het gelig gras