inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 15.939):

Laat mij maar sporen

Er zijn dagen dat ik naar beneden kijk,
mijn schoenen het enige rustpunt zijn.
Iedereen om me heen denk ik weg
ik moet wel want ze vertrekken steeds.

Onverzettelijk onverbiddelijk
te blijven staan waar ik sta
te blijven zitten waar ik zit
de tijd nemen die vertraagd is.

Geen treinen razen me voorbij
nee ze kruipen voor mijn voeten
ze smachten dat ik ze zegen
pet op, fluit uit met spiegelei.

Hoi, ben jij er ook? wat doe je hier?
hoor jij niet allang dood te zijn
zit je weer te plagen met de stuipen
op het lijf jagen van weerloze mensen?

Ik vermorzel je en spoed allen
voor mij uit te willen lopen
en achterna te kunnen gaan want
zij hebben niets meer te vrezen.

Op de goede afloop wordt gelet.


Zie ook: http://www.depriman.nl

Schrijver: Anton van Amerongen, 30 mei 2007


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 189

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)