Netgedichten

netgedicht (nr. 16.203):

Reïncarnatie

Want elke dag breekt weer een prille morgen aan
spant het hemels laken strak zonder één vouw
klimt zonlicht langzaam hoger uit het oosten
lijkt de natuur op levenskracht te proosten
met helder sprankelende druppels dauw

de vogels kwetteren luidkeels een samenzang
als vederzachte stralen warmte spreiden
bloembladeren zich aarzelend ontplooien
blozend de diepte van hun harten tooien
om zoet het voortbestaan te begeleiden

zelfs het water jubelt in gestaagde gang
golft minnekozend langs de oeverzijden
waar zomen van de weidse velden glooien
kinderen een verkruimeld broodje strooien
om de zwaan tot naderen te verleiden

pas als kille schaduwen zich lengen gaan
schemering binnensluipt in wazig grauw
verduisterend als nachtelijke suppoosten
zal alles zwijgend sluiten en zich troosten
met de gedachten aan opnieuw geboren blauw