Netgedichten

netgedicht (nr. 16.286):

eendjes in de kast

het was altijd
stil in mijn kast én
veilig

het werd ook nooit dag
of vlammend rood; het geschreeuw
verdween samen met
de stemmen

van voortbewegende ramen die wolken
droegen, ver weg van mijn witte lelie dromen
en het maagdenvlies

dat zich verborgen hield
onder de gescheurde kousjes en jurkjes
van mijn pop

klaverblaadjes, ter nagedachtenis
werden kleine planeetjes

als tranen, kinderen op
geboortegrond

als eendjes overdag op
het watervlak

die ik tastbaar tekende
achtergelaten in de nacht
van de kast

*
afbeelding : Art Dekat ©