nooit blauwer
gemis, breed uit ogen,
glijdt traag rond de rand
van de dag
ik dwaal in het voetspoor
van de dampende morgen,
het bruidskleed in najaarsblauw
de vogels in mijn hoofd
dalen week en schuw
en de lucht kent niet eens
het huiswaarts keren
de wind voelt het huilen niet
of de verte in jouw hand
wanneer ik nergens adem en
ongeschonden kan blijven staan
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 16 augustus 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie
prachtig gedicht.riet