naamloos

mijn mantel sleept de stilte mee
in slordig zwart, meebuigend
op de rand van je nagel

ik heb de dag niet gehoord
en de nacht wijzigt niets
ook niet de dubbele huid

mijn woorden te kort
het vlees te rauw
om te dragen op je borst

jij vreet je vol met splinters
en wormen uit mijn mond
die me hongerloos tot
zwijgen brengen

ik moet, gebukt,
jouw harde buik raden

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 6 september 2007

miemakehotmail.com

naamloos

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 34 stemmen 498