Netgedichten

netgedicht (nr. 17.857):

laat zacht haar ogen breken

een kastdeur kraakt
de klok verstaat het tikken
van zijn slag de tijd
telt uren rustig af op
tonen van haar eindigheid

zon verschiet in kleur
laat stofjes dansen
in de willekeur van lucht
de geur van lang geleden
herkenbaar in gebeden

we zitten stil gevangen
in het broze lijden
lippen smakken in het
delen van de dorst
zien haar afgelegde trots

een zuster gaat ons voor
een kaars de handen klaar
het middaglicht laat zacht
haar ogen breken
wij blijven over met elkaar