achter de dagen
de wind ruist niet meer
alsof het raam steeds kleiner
wordt
en alle stemmen wegzinken
zoals de zee in mijn
woning
ik had nog bomen
geplant en duinen
meeuwen en een schreeuwerige
namiddag
maar mijn kamer werd zelden
door zon gedragen, noch door het meisje
dat de straat uitliep
ze zag me niet, las geen dagboek
op het lege plein of wolken groeiend
uit mijn haren
zilvergrijze strepen en ik rouwde
om de lucht
toen ze verdronk in mijn raam
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 12 november 2007
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
achter de dagen 3.0 met 17 stemmen 
295
295
Geef je reactie op deze inzending: