Netgedichten

netgedicht (nr. 18.003):

Naak ik iedere morgen

ze braken in
hoorde de sloten kraken
van mijn afgeschermde dagen
in het leven hier

had de muren
zelf gesteend
gehouwen uit gevoel dat
daglicht niet kon dragen

want spoken uit de nacht
wisten het stollen
van de specie jarenlang
nog te vertragen

ik fundeerde
met mijn twijfels en
een veel te grote mond die
constructie bleek ook ongegrond

zo naak ik iedere morgen
tot het licht mij zicht op
toekomst geeft weet niet echt
hoe lang ik dit nog overleef