Netgedichten

netgedicht (nr. 18.620):

scheepsfeest zonder einde

de scheepsbel luidde voor den wende
haast u dichters narren van de wallen
tweeduizend-en-zeven loopt ten ende
neemt waar uit verre verten tot naderbij
flitsen chinese vuren verstommende knallen
spreek aan neem mee de eerste de beste
rock&roll op straten maak plaats opzij
op weg of tafels als het maar zingt en vrijt
klink wel en breek de glazen in deez veste
een zeemansknopie geluk dat nooit betijt

zie ze komen tot uit de hoogste kringen
gereukwaterd om door ringetjes te halen
gelokt met beloftes niks te hoeven betalen
wie ook zij zoeken verwezen hunne luwte

verzopen tussen honds gladde kasseien
zij die vielen konden vaak nog herrijzen
in hels kabaal van zwiepende lampen
spoken flauw grijnzen de gezichten

schimmen mompelend in schuwte
terwijl oceaners aan kades stampen
dichters publiek muzikanten echtgenoten
maitresses wat maar aanhangt onverdroten
- wie houdt niet zijn hart vast -
krimpen inéén wringen zich op de tast
door het nu eenmaal nauwe mangat

meestal naar binnen op handen
duinkerks in heikele hangstanden
hoofden lopen roodpaars aan
de crew slaat ze over op de benen
met geknakte ruggen op hun tenen

en blijft roepen in godsnaam
weest allen welkom op de schuit
jullie gaat zo wel de spuigaten uit
laat ladies en voeten vóór
leef van uit de schijt aan tijd
dans nieuwjaar in één ruk door