Netgedichten

netgedicht (nr. 19.158):

stadse dame

Stedske dame

Sa kleve hjir de miggen oan jin skonken,
leit it frommis op heupen nei it lân te sjen.
In sinnebril falt út de útstrekte hân njonken
de sleatten dy’t ik fan it ljeppen ken.

Sy is wurch en har boarsten trilje oan de loften,
de nippels ynsliten fan waar en stive wyn.
Hja jout neat om stiltme of kliber of kloften,
mar hâldt by sirenelûd even de siken yn.

It lûd wol net dea, de blêden krije frij spul en
it libben guod grimelet tizich yn de goaten,
it lit har lidden laitsje mei de kop fan in nulle
mar hja, hja stekt de hân op nei nije loaten.

Longerjend nei lân sil om har hinne rame
it finzen hert fan de libbensleave dame.

stadse dame

Zo kleven er vliegen aan haar kuiten,
ligt de vrouw op heupen naar het land
te kijken naar de sloten die ik ken van buiten.
Een zonnebril valt uit haar uitgestrekte hand.

Ze is moe en haar borsten trillen in de lucht,
de tepels gerimpeld door weer en stijve wind.
Ze maalt niet om vuilnis, massa of gerucht
maar houdt bij het geluid van de sirene haar adem in.

Het rumoer wil niet sterven, bomen worden gekaald
en het ongedierte krioelt verdwaald in de goten.
Het laat haar leden lachen met de kop van een naald,
maar zij, zij steekt de hand op naar nieuwe loten.

Het bange land hoedt zich voor de overname
beraamd in het hart van de levenslieve dame.