maanangst
het wordt donker
elke dag
ontkleed ik de poppen
en hun gezichten, ook het mijne
uit hen ben ik geboren
zo wens ik me
en uit de nacht van gerechtvaardigde
schaduwen
weinig woorden zijn nodig
wanneer ik terugga naar
het lichaam
en wat mij ziek maakte, kinderlijk
verdoofd door de gevraagde
glimlach
ik leg de jurkjes onder het raam met de tong
tussen mijn tanden
verscheur het licht
van de bloedrode
maan
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 9 maart 2008
Geplaatst in de categorie: psychologie
zoals al gezegd, voelbaar en indringend.
Prachtig dit.