De kleine drenkeling

Beeld van een dood blond jongetje
aangespoeld op 'n Canadees strand
duwt mijn hart in m'n keel
het staat voor 't drama van de Titanic

Dorpelingen ontfermen zich over hem
begraven hem, onderhouden zijn graf
Niemand meldt zich, niemand treurt om hem
alsof het kind nooit heeft bestaan

Zijn beschrijving past bij mijn zoon
ik verzink in 't leed, zie het kind
voel z'n angst voor alleen zijn, voor
nachtelijke kreten en het zwarte water

Dek vol gelukkige kinderstemmen die dag
verandert in 'n hel, de waanzin voorbij.
Als de doden de gelukkigen zijn, verwacht
je dat de wereld ophoudt te bestaan

Als men een genetisch zoektocht begint
naar herkomst van het kind, blijkt het
lichaam verteerd door de levende aarde
laatste bewijs van z'n bestaan vergaan

Overvallen mij die vreselijke beelden
rouw ik opnieuw en vraag ik weer wat
het kind in godsnaam heeft misdaan
hoe raak ik die beelden ooit weer kwijt

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster-Baas, 10 maart 2008

hkoster1quicknet.nl

De kleine drenkeling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 745