statio

hang
over mijn schouder, het laken
dat mij toebehoort

en opnieuw een dag
waardig

zodat ik mij kan neerleggen
in de dageraad van
het geweten

de ruimte die ik zoek
langs schubben van de ziel

schuif zeeën
naar me toe, het gehoor van
rivieren

in licht en opgeheven handen

en schenk de horizon
het water van de wouden

met binnenin
een ongenagelde vrede




foto: Robin©

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 22 maart 2008

miemakehotmail.com

statio

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 23 stemmen 582