WOLKENLUCHT
Zwijgen...
hangt als een gordijn
tussen ons in
Ze zegt, 'n tikkeltje stijf:
er is geen wolkje
aan de lucht
Ik zeg, bedremmeld:
dat is tenminste
een begin
Het is goed
je hart eens
bij mij te luchten
Wijs naar
het blauw van
lucht erboven
Ik wil je wel
op je woord
geloven
Maar straks
hangt er hier
een regengordijn
Zullen we nat zijn
geen droge draad
meer aan ons lijf.
Zie ook: http://www.volkskrantblog.nl/blog/6539
Schrijver: Harry Daudt, 27 maart 2008
Geplaatst in de categorie: emoties