reisgenoot
heel even
zou ik jou willen zijn
bewegen in de weinige woorden
om tijd te voelen, namen die je geeft
aan het gelaat
van gebarsten kamers, de koude
op een stille dijk of bij het begraven
van je linkervleugel
zwart en kleinbehuisd
een paar ogenblikken maar
nog voor ik inslaap
wil ik, gevallen
alle stenen betasten en weten
hoe de wind vlaagt
uitgehongerd, onvatbaar
in de schorre stem
van je verzen
rakelings, zoals nu
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 15 april 2008
Geplaatst in de categorie: psychologie
prachtig beeld