Netgedichten

netgedicht (nr. 20.330):

Zomaar een zomerdag

In de verte
ziet ze hem verdwijnen
zonder haar
smekende uitgestrekte handen
woedend weggeslagen.

Het paradijs vol vogels
zingt zachtjes zinderende liedjes
van stille vrede
die niet is, nog steeds niet is.

Voelt hij geen prikken
van ogen vol tranen
die manen terug te komen
maar nu met tederheid.

De weg is zonbeschenen
en geurt naar wilde klaver
viervoudig voor geluk,
dat niet is, nog steeds niet is.

Een brede muur
van boze woorden
verstrooid door kwade tongen
beletten de doorgang
van verleden, naar toch nog heden
een toekomst ook vergaan.

Bloemen staan in alle kleuren
strooiend nieuwe zaden
feestelijk belicht
voor een zomerfeest,
dat niet is, en nooit zal zijn.