Netgedichten

netgedicht (nr. 20.461):

lichtvlucht

de spiegel rondom de boom
verandert maagden en minnaressen
wanneer winter geen woorden
meer kent

op schouders van de dichter
die als teken van rouw de aarde
zwart schrijft en

aan elke tak, krom gebogen,
de dag hangt met
droeve
doodgezwegen wind

vreemd en zwaar van stilte

hij kan niet anders
en buigt zich over zijn glazen droom
laat wolken vallen
sterft
op de onschuld van zijn trouw