Roos van de geest
Het grote vergeten begint
herinneringen glijden weg in duisternis
er komen geen nieuwe
Je maakt een reis terug in de tijd
naar je jeugd, naar je geboorte
een reis alleen, zonder ons
Wat je maakt tot mens, tot wie je bent
wat je verheft boven dier zijn
schilfert af, roos van de geest
Wachten op het einde
een reuzenbaby in een luier
dat heb je niet verdient
Je bent al dood
de mens in je stierf toen je
niet wist waar je was, wie je was
Pijn en verdriet voel je niet
dat namen wij van je over
de dag dat je vroeg wie we waren
In je lichaam trekt de dood sporen
schitterende ruimte onder je schedeldak
vervalt tot tombe vol rag
Het is verschrikkelijk
hoe kan een mens dit verwerken
hoe kan een mens dit vergeten
Inzender: Janneke Koster-Baas, 6 mei 2008
Geplaatst in de categorie: maatschappij