Vaak niet te vatten
de slaap kan ik vaak
wel vermoorden
zo onhanteerbaar als
een kip
bij de slachter
zonder kop vliegt ze op
ploft blind op mijn zojuist
bladvrijgemaakte schedeldak
en gaat daar dan flink irriteren
dat eigenwijze kreng
strooit mijn hoofd vol late veren
ontneemt mij de rust die het dus
voor zichzelf niet zozeer ambieerde
scharrel ik weer uren spastisch
met donzen balen beddengoed
omdat mijn lijf protesteert
en het bloed gaat koken
met dichtgeknepen ogen
sabel ik dat kwelwicht
uiteindelijk wel neer
maar mijn gevleugelde knoken
blijken ’s ochtends weer gebroken
Geplaatst in de categorie: humor
De slaap die je de rust ontneemt lees ik als slapeloosheid, anders begrijp ik je gedicht niet.