Netgedichten

netgedicht (nr. 20.696):

duinvogels

eens
schreven we samen
zee

ik keek in je hand
en glinsteringen van zomer
vulden de lucht met blauw, bloesems
bomen, beminnen

vlinders aarzelden niet, ze waren gewoon
onmeetbaar en wij zee

daarna zei je woorden van wolken, meestal
vogels in regen rotsen roest
rozen verscheurd

en het water werd donker, de poëzie haastig
in het verbranden van de bladeren
die ik droeg

naar de reizigers in het herfstlicht
verderop

en omgekeerd