Verkering
Zo plots zat jij toen achter
bij mij daar op de fiets
we gingen naar je vader
want die wist nog van niets
Nog niets van al datgene
wat ik hem vragen wou
dat ik van alle dagen
het liefste was bij jou
Jouw vader moest hard lachen
en was mij even voor
hij zei dat ik te jong was
dus fietsten wij maar door
Zo fietste ik wind tegen
en dacht nog bij mezelf
morgen ga ik toch weer terug
want morgen word ik elf
Zie ook: http://www.stromangedichten.blogspot.com
Schrijver: jan haak, 11 juli 2008
Geplaatst in de categorie: humor