Netgedichten

netgedicht (nr. 21.690):

Vocht niet vergeefs

tranen verdring ik niet meer
als verloren takken prikken
ik laat nu vrijelijk komen
louter mijn geharde aard

verzacht de geblakerde bomen
tot groen herlevende gaarden
waar duister zonder dreigen
vocht en verkoeling brengt

vallende druppels ruisen
blaren en dorre korsten mos
drenken de verdroogde gronden
van mijn lege sprokkelbos

op steken daar beloftekopjes
welwillend met een nieuw elan
daarmee ga ik slapen
verbeeld me wat nog kan