Netgedichten

netgedicht (nr. 21.753):

Eens...

Kom,
laat me je vertellen
over een wereld ver van hier
waar ooit - verscholen in het woud –
de mist met stralend maanlicht paarde

na de daad verdween de minnaar
liet zijn geliefde zwanger achter
zwellend tot - een cyclus later -
deze negen nevelkinderen baarde

de jonge moeder rolde blozend
al haar stralen rond en rond
tot zij – ver boven het bos verheven-
in duisternis haar liefste vond

de bomen bogen zich vol zorgen
over de blinde kleintjes heen
maar die stegen naar het zicht
dat helder licht door wazen scheen

het woud verzonk in zwijgend peinzen
schudde alle kruinen om wat was geschied
en buigt eerbiedig – elke avond -
als het de wondere familie ziet