koud weer
stilte
fluistert zich open
grijs en immer nieuw
werpt mij in de spiegel, het onbekende
plein van de dood
schuld wordt een gewassen
bladzijde
mijn hand uitgestrekt, wit
in koude regen
want daar begint het
vanbinnen
ik zie noch hoor
wat mooi is of dat wat mij
verlaten heeft
het maakt ook geen verschil
aan het einde
van mijn woorden
draaien de dagen zich toch niet meer om
niet op verbeten gezichten
dicht of veraf
Zie ook: http://www.fixpoetry.com/index.php?id=2121&aid=2365
Schrijver: kerima ellouise, 13 augustus 2008
Geplaatst in de categorie: psychologie
kwetsbaar en toch direct
Prachtzin!