Netgedichten

netgedicht (nr. 21.920):

IJzige onzekerheid

Wij beiden zij aan zij voelt zo vertrouwd
en als ik steels mijn blikken op je richt
zie ik vol dankbaarheid hoe jij het zicht
op het door ons te lopen pad behoudt

ondanks dat naast je steil de dreiging ligt
waarvan de ijzigheid mij diep benauwt
ik zie je vechten voor je zelfbehoud
na wankelen vind je weer evenwicht

toch zal de angst mee in het voetspoor gaan
als schaduw over onze dromen staan
wanneer de toekomst niet meer samen is

maar lief hoe ook ons pad verlopen zal
één stap van jou verwijderd voel ik al
dat ik niet meer compleet ben en je mis