Netgedichten

netgedicht (nr. 22.051):

even bomen

In mijn armen wieg ik de wind
en draag mijn takken tot de hemel
mijn wortels blijven in de grond
waar ze de wormen voedsel geven
Mijn bladeren verdragen elk verhaal
doet rupsen glanzend weer ontpoppen
en stuur ze dan de wereld in
om elders weer iets nieuws te zoeken

Mijn twijgen zijn steeds nestbelâân
opdat de vogels rustpunt vinden
totdat hun kuikens na veel voeden
hun eigen vleugels uit gaan slaan.
En 's winters krab ik zacht de lucht
zodat de drarrel neer kan sneeuwen
mijn bladerdak dekt dan de grond
wat daar lente uit zal broeden

Mijn groene kleur brengt pais en vree
en troost vermoeiden en vertrapten
brengt met mijn lover liefde mee
die ik daar mossig voor ze tover
De doden rusten in mijn grond
waar ik hun schaduwdak zal wezen
vermoeiden leunen bij mijn stam
ik hou ze voor het vallen tegen.

Mijn zinnen zingen met de wind
een eeuwig blijvend zoemgezang
mijn armen zwaaiend op die zucht
steunend en draaiend in de lucht.
Mijn bloesems draag ik in het haar
wanneer de lente aangebroken
men ruikt de liefde voor elkaar
heeft in mijn bast hun naam gestoken

Ik ben de moeder van het groen
draag in mijn armen goede tijden
mijn wortels blijven in de grond
waar ze de wormen voedsel geven
Mijn bladeren verdragen elk verhaal
doet rupsen glanzend weer ontpoppen
maar stuur ze dan de wereld in
om elders weer iets nieuws te zoeken.