van dag noch uur
het veld
in onbeslapen lijnen
nodigt me uit tot verte
tot vergeten wat dichtbij lag
en zich niet beschrijven liet
wellicht probeerde ik geluk
als woord
wie hield me immers tegen
om op te gaan in lichte zinnen
rozelaars
en herschreven stillevens
- de lucht is schaduwloos
en, zoals dat gaat, in bloei -
zo anders dan de tijd
die nu mijn waan verzamelt
de wolken
grijs, de vlagen zwart
en alles wat nog donker
in mijn buik ligt
opgebaard
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 22 september 2008
Geplaatst in de categorie: psychologie
Fantastisch.