Netgedichten

netgedicht (nr. 22.389):

zij vloog uit

een ballonnetje opgelaten
losjes in de hand
aan een dun touwtje
glipte door mijn vingers
om het vaster te omknellen
met overleg te vieren naarmate
wind of wat ook er aan trok

terwijl het knotje afwikkelde
sneden met elke ruk
vezels in hunne afdruk
hevige striemen tot diepe wrok
toen een lichte bries opstak
en onder zo maar een koutje
de gewrichten verkrampten
waarmee het laatste verzet
plompverloren plots brak

een stipje restte hoog in de lucht
waar was ik anders aan begonnen
dan me overleveren onbezonnen
aan wat niets dan een zakje was
vol geblazen misschien met lachgas
inderdaad hoe zuur ook ik lachte
met het uitzicht te wachten
of de herinnering verdampte
voor altijd met mij op de vlucht