sproetenkoning
hoe licht was ik wel niet getint
destijds als lief klein kind
okselfris nog en in de knop
mocht ik al vast aan een lijntje
rond de boom huid in de zon
die schroeide al dat bloot
na een poosje pijnlijk rood
ze zeiden zieltje arm kleintje
er kwamen toen vlekjes op
mijn hoofd armen en benen
ik hield me meteen al groot
liet het bij diep binnen wenen
want over sproetjes dreinen
doe je niet
je verbijt je verdriet
zelfs als zogenaamde helden
je voor koning uitschelden
en ze nooit verdwijnen
Geplaatst in de categorie: pesten