Zilverberken
laatst wandelde ik in een laan
vol naakte zilverberken
en peinsde hoe of het zou zijn
om breekbaar in de wind te staan
ik vroeg de bomen mij te zeggen
wat het geheim was van hun kracht
ze fluisterden het valt niet mee
om dat zo even uit te leggen
na jaren stormen af te weren
groeiden onze takken krom
ze kraakten moe verloren moed
konden geen zomers meer trotseren
nu staan we glanzend maar vooral
met wankele grip te wachten
op de laatste winternacht
waarin de vorst ons vellen zal
mijn zwijgen weende zacht
om het beeld van hun vergaan
maar ook door het verdriet
waarmee ik aan mijn moeder dacht
Zie ook: http://home.planet.nl/~mintj009
Schrijver: sacrajewa, 2 december 2008
Geplaatst in de categorie: algemeen