Zilverberken

laatst wandelde ik in een laan
vol naakte zilverberken
en peinsde hoe of het zou zijn
om breekbaar in de wind te staan

ik vroeg de bomen mij te zeggen
wat het geheim was van hun kracht
ze fluisterden het valt niet mee
om dat zo even uit te leggen

na jaren stormen af te weren
groeiden onze takken krom
ze kraakten moe verloren moed
konden geen zomers meer trotseren

nu staan we glanzend maar vooral
met wankele grip te wachten
op de laatste winternacht
waarin de vorst ons vellen zal

mijn zwijgen weende zacht
om het beeld van hun vergaan
maar ook door het verdriet
waarmee ik aan mijn moeder dacht

Zie ook: http://home.planet.nl/~mintj009

Schrijver: sacrajewa, 2 december 2008

wimimiplanet.nl

Biografie van deze schrijver

bomen moeder vergaan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 8 stemmen 385