Netgedichten

netgedicht (nr. 23.487):

Vergeten

Ze ligt op bed
een lief gezicht wel bleek.
Ze kijkt me aan en zucht
ik lig hier al een week.
Hoe is dat zo gekomen vroeg ik haar.
Ach dat moet u me niet vragen
ik hoor hier niet
ze doen hier raar.
Mijn kinderen zeggen niet klagen
Bent u boos omdat u hier bent.
Ja knikt ze, en begint te snikken
niemand de me hier kent.
Ze laten je gewoon stikken.
Ze pakt mijn hand, en zegt
ik denk dat het afgelopen is.
Ik ga hier dood, geloof me echt
zo vaak heb ik het niet mis.
Ze kijkt me aan droevig en verbeten
ik weet niet eens meer hoe ik heet.
Mijn naam ben ik vergeten.
God weet wie je bent
zei ik tegen haar.
Echt waar zei ze
Echt waar zei ik, echt waar