Stille getuigenissen

Nu de winter zich zonder
witte kleding voortbeweegt
het water in de sloten
onverstoorbaar stroomt

voel ik toch de kou die
ik als kind droeg in mijn
te grote jas

zelfs de zomer was niet warm
want altijd waren er weer
die kille ogen die me volgden

ach, de stille getuigenissen
sterven telkens in de bruinrode
dode herfst en enten in de lente
aan mijn steeds ouder
wordende bast

Schrijver: elze, 8 december 2008

e_r_schollemahotmail.com

Biografie van deze schrijver

kind

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 13 stemmen 969