Netgedichten

netgedicht (nr. 23.655):

Kruik

Je was de grens over
op weg naar mijn hart.
In gedachten zat Je
bij de bron van Jacob.
Meer was er niet
wat we samen hadden.
Ik schrok van Je.
Alleen wilde ik zijn!
gewoon met mezelf.

Je vroeg me om water
nam weer een grens.
Verward draaide ik
overal omheen!
Maar elk woord van Jou
was sprankelend en
tintelend van leven.
Je keek naar me op
ik op Jou neer.
Levend water kwam
zoals bij Mozes ooit
met zijn stok op de rots.
Tastend en zoekend naar
de zwakke plek.

Zoals stenen breken
zo brak Jij mij
door Jouw woorden.
Met het gevoel
van eindeloze eeuwigheid
nooit meer dorst
liet ik mijn kruik staan!