Kosmosgedicht

De zon straalt een ware schijn
in een tel vervaagt ons bestaan
floreert een minuut beschaving
spuwen vulkanen leeg in een uur.

Dit is haar dag: een spetteren
van vlekken op haar huid.
Lussen die de hemel likken
in vuurtongen te pletter gaan.

In een enkele maand al sterft
de Maan voorbij de Aarde,
verstilt in sluipende schaduw
een goudgloeiend verglijden.

Het zonnejaar is als een wereld
die onverschrokken voortsnelt
in het heelal van lichteeuwen
doordraait in een tijdloos zwart.

Het uitgeputte leven slaakt
een donkerrood verzuchten.
Breeduit verdampt de zon
in wolken vol aan dromen.

Zie ook: http://notnajja.bravehost.com

Schrijver: Anton van Amerongen, 22 december 2008

antonvanamerongenonline.nl

Biografie van deze schrijver

heelal

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 166