Netgedichten

netgedicht (nr. 24.035):

Morgenstond

Tussen de schotsen
van gebroken ijs
branden blikken
van gouden glazuur.

De kou van de morgen
laat in een roes
van verrukking
zijn klamheid los.

Stralen glinsteren
vanuit ontloken dagenraad
tussen de reten
van halfgesloten gordijnen.

De wereld neemt
een nieuw begin,
maar droomt
nog even door.

Het warme witte dek
verlaat dan zacht
de sponde der aarde
opdat de krokus bloeit