Netgedichten

netgedicht (nr. 24.137):

Observatie

Een witte zwaan
geleewiekt vleugellam
zoekt altoos in de verte
nog wiekslag van haar maatje
dat in de mist verdween.

Het nest reeds lang verlaten,
temidden van bevroren water
wacht na einderloze vrieskou
toch nieuwe lente op.

Ganzen gakkend rond het wak
lokken menig broodkorst aan
welke drijvend op zwart water
zeer snel in open snavels gaan

De oever van de vijver
door moddersneeuw omgeven
geeft tussen grauwe glibberglans
een spoor van groene sprietjes aan.

Mussen, Mees en Spreeuwen
vertoeven in de tuinen
gelegen rond de vijver
en vallen daar met velen op een
verdwaalde vetbol aan.

Zij vieren hun midwinterfeest
van veld en bos verdreven,
vreten daar slechts bolle buikjes
voor zij weer verder gaan.

Zwarte takken ragen tegen
witte regenwolken
waaruit op koude dagen
hun witte schraapsel valt.

Die wereld aldus bestoven
te midden van de stilte
ligt daar in rust verzonken
en houdt haar winterslaap.