een bede
'waar is de waterput
waar vogels zich kunnen laven met vrolijk
gefluit'
ik probeer te kijken
naar bergen, naar blootgelegde zeeën,
zoiets als lucht, woordenblauw
naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken
lege kamers, steeds krommer
in armen
leg ogen, onbekend, in volzinnen
in weerkaatsende verzen
die niet verder kunnen gaan dan het eigen glas
dat door landschappen snijdt
en
alles wat overblijft aan de andere kant
van vrede
waar zijn de vogels
of zijn het zielen die de waanzin laten toeslaan
in krampachtige angst
om in de waterput van spijt
de grenzen te openen
-alsjeblieft-
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 30 januari 2009
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
een bede 4.0 met 15 stemmen 
319
319
Geef je reactie op deze inzending:
bij de waterput, en een teugje water vroeg!
Asjeblieft, een glas water.
die niet verder kunnen gaan dan het eigen glas
dat door landschappen snijdt' is een fraaie strofe. Diepzinnig gedicht. Wederom een pracht van deze dichter.