alsmaar verder
het afscheid komt van ver
telkens weer
wanneer de woorden
zijn volbracht, verdreven naar
de donkere ruïnes van het gelaat
ik keer terug; houd de wacht
behoedzaam bij de eerste zon
als zou het sterven geen naam meer hebben
geen fluistering of klank, niet hier en halverwege
niet voor jou en mij
van ver, van ver, van zo dichtbij
op die ene late oktoberdag
hoor je de kinderen zingen?
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 9 februari 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
Geweldig!
zeer mooi gedicht en met twee prachtige
laatste strofes die me niet vaak genoeg gelezen kunnen worden.
sfeer en gevoel, dit.