Netgedichten

netgedicht (nr. 24.654):

Een sterven rijker

De schaduwkant in rijpe vlucht
wacht tot het sterven zijn naam
verliest en de dood zich koudt
tot het volgend seizoen

in deze gedogen herinnering
spreken gesloten ogen
en nestelt hij zich in zijn
laatste vederbos

het licht breekt in stukken
en valt in ’t zaagsel
van dit aardse poppenspel,

waar deze marionettenklucht
zich verschanst achter de kantelen
van onschendbaarheid