het verzenkind
I.
het lijkt nog nacht
wanneer mijn woorden zich gaan
vertragen
om in het bekende te gaan slapen
want zij weten het, de woorden weten het
van elkaar, zij weten
dat binnen in dit gedicht
een kind smeekt om de dood
om god, om de dood, om god
om
nacht na nacht te mogen
sterven
in de stilte
van een stomme hoek
uitgebraakt zonder landschap
loodlucht
en leegbloedende
spiegels
(drieluik)
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 16 maart 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie