het verzenkind (III)
het is nog nacht onder het slot
van onaantastbaarheid
en het kind
ongehoord, nimmer gehoord
en uit het verleden
bidt
alsof aan het eind van dit gewankel
stilte wacht, sterren
als woonst voor de dood
waarin alles luistert, niets
luistert
de angst voor hem, de angst om haar
voor hem, om haar
om het kind
dat telkens weer aan mijn stem
moet wennen
schuw in verzen
en in het weten van de nacht, eindeloos
in omgekeerde
hoogte
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 20 maart 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
in 3 woorden: heel erg mooi...
op uw gedichten
Kan ik geen
Inspiratie vinden
Prachtig die dichters tinten...
moet wennen....", iedere keer zo diep en toch voor de lezer zo invoelbaar.