Netgedichten

netgedicht (nr. 25.427):

Johannesbroodboom

Nu de tijd gekomen was
om gouden ringen af te dragen
nam ik plaats
daar waar de koopman
ooit zijn vlinderzaden bond
en ze verkocht - met hart en ziel
als eerlijk goud aan handelaren
die ze later doorverkochten
en met wisselgeld betaalden
voor een zon die hen verdorstte
meer dan honger hen verstond
in die verstikkende woestijn
waarin geen mens een uitweg vond

Het was Johannesbrood dat overbleef
en op mij neer zou dalen
van een boom
die er geen boom was
en in ijlen slechts bestond
uit nog meer treden naar de hemel
voor hen die er wilden dwalen
en steeds dachten dat hun honger
zou verstillen met zijn zaden
maar nooit zagen zij hun dorst
die hen van bovenaf verslond
daar waar de zon hen had verleid
en waar geen mens een schaduw vond

Het was Johannesbrood zijn schoot
waar ik gekoelde ogen sloot
Het was Johannesbrood zijn grond
waar ik mijn leven aan verbond