Joeki T

krijg het beeld niet uit mijn geest
helder alsof het gisteren is gebeurd
bij elke herinnering brandt ‘t dieper in

de tragedie werd deel van mijzelf
voedt eeuwig kwellende weemoed
de tijdachtige afstand tussen ons groeit

het graf erodeert, bloemen verdwenen
ouderen sterven en jongeren vergeten
graf lijdt onder de tijd die ons scheidt

er bestaat geen dood doder doodst
de doden zijn allen even oud
in mijn sterven haal ik haar in

ik reis naar m’n dorp om haar te zien
sta weer op de plek van toen en wacht
sterke associatie draait de tijd terug

ze fietst er als toen elke dag om vijf uur
haar rokje waait op, ze lacht naar me
ze fietst daar nu al veertig jaar

als ik de lange weg huiswaarts keer
bedekt verse rouw voor even dat
eeuwig knagend gevoel van weemoed

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 13 april 2009

hkoster1quicknet.nl

Joeki T

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 253