Netgedichten

netgedicht (nr. 25.737):

Dominerende spreuken

Ik was laat, het koper
van de nacht roodde nog roder dan mijn
bloed doorlopen ogen, ik had mijn
hartstocht verloochent aan de
stenen in de straat

in het inherente bestaan
van mijn ik, mijmerde ik
dat de regen mij kon drogen
en de wind mij kon laten
zeilen zonder zeil en mast

ik domineerde de spreuken
van mijn ziel en weersprak
de schoonheid van de lente
zonder te erkennen dat het leven
mij de dood ontnam