Netgedichten

netgedicht (nr. 25.829):

Stervenszee

Het witte licht dat hij niet gunde
in de ogen van de ander
was het licht dat hem verblindde
er te zien wat werkelijk was
en viel gelijk zijn zere benen
zwartgekoust - toen zij verdwenen
in zijn stervenszee van woorden
waar hij vrijheid anders las

om er als opmaat slechts te dienen
voor zijn zwarte ganzenpas

Maar nee - de drommel was niet dood
hij was er meer dan eens springlevend
voor diegene die in liefde
licht zijn broedersogen bood
en in zijn schoot zijn hoeder zag
die hem met handen had omgeven
onbevangen als de drommel
die niet bang was voor de dood

de drommel was nog lang niet dood
maar had een dode hoek geleden