Netgedichten

netgedicht (nr. 26.006):

Snorbaard

(voor Kader Abdolah)

Zijn grote,blonde snor
hing in de schuimkraag van een bier
alsof deze gewassen werd door
kabouterachtige wasvrouwen.

Ik geloof dat sinds de ziener Nietzsche
('Also spricht Abdolah') geen schrijver is
geweest die zoveel beharing onder zijn
speurneus had.

Door de Noormannen, Stalin en Hitler, maken
bepaalde bromsnorren mij bang, maar niet
deze decoratie, deze is bijzonder
teddyberenhuidzachtaardig.

Arabische mannen dragen vaak een snor,
maar een hoogopspringend tapijt, dat
is zelfs in Perzië uitzonderlijk, laat
staan op de kale vlakten van Nederland.

Toen ik iets beter keek, in combinatie
met zijn guitige ogen, leek hij mij toch
echt een idolate look alike van Charlie
Chaplin, maar die was nogal slonzig, terwijl
hij heel duidelijk gedistingeerd voor de
dag komt.

Zijn elegantie werd even verstoord door
het schuim, waar hij niet onderuit kon of
hij had met meer geduld zijn bier naar
achteren moeten slaan. Ik denk, verwijzend
naar de Perzische kat, dat zijn snorharen
als sonar dienen, uiterst gevoelig, zijn
bier testend of het niet te oud is voor
zijn frisse geest en meestal zit dat wel
snor, uit welk Kader hij het ook bekijkt,
zelfs als dronken haan, terwijl een Friese
sierpalm (echt geen Daantje - Doorsnee) hem
verleidelijk op de hielen zit, blijft zijn

wijsheid nuchter snorkelen.