ontelbaar
laat maar
ik wil niets meer bezitten
dan de kiezels die ik uit eenzaamheid
raap
langs een veelvoud van
rivieren, onzichtbaar
voor hen met dode gezichten
niet dichter dan
jij
al weg
voor stilte in mij
vloeit
en dichtklapt tot gevels
met luiken gesloten
zoals mijn woorden die ik tel
en bevochtig
wanneer uit de dakgoot
een lege kamer
drupt
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 14 mei 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
Een gedicht dat raakt en waarin ik mooie beeldspraak lees.