Netgedichten

netgedicht (nr. 26.084):

Glazen beelden tollen

ik blaas glas tot scherven
die venijnig openhalen wat eens was
in het gerinkel van herinnering

meet volume
van het gas dat glas doet bollen
in de ruimte die jij gaf

glazen beelden tollen
draaien sokkels in vernieling
knappen als een ruit

ik pas niet
in de transparante tolerantie
en breek uit

geef mij de hel
de geilheid van de stoeipoes
kerels met verhitte koppen

daar louter ik begeren
leef me in uit hete lust
passie om het uiterste te leren

wonden boeien in het
pijnlijk schroeien tot op het bot
waarom gaat alles steeds kapot

ik lijd aan leven in het
spelen met de dood alleen
de pijn maakt me nog groot